Ο Άγιος Γεώργιος, αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία "Μεγαλομάρτυρας" και "Τροπαιοφόρος" είναι ένας από τους πιο αγαπημένους αγίους σε ολόκληρο των χριστιανικό κόσμο.Γιορτάζετε την δεύτερη μέρα του Πάσχα όταν η ημερομηνία του Πάσχα πέφτει μετά τις 23 του Απρίλη. Σε άλλη περίπτωση γιορτάζετε στις 23 απριλίου.Θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς και στην Ελλάδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα μας.
Πολλά τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις που συνδέονται με τον Άγιο Γεώργιο από τόπο σε τόπο και σας παρουσιάζουμε τα πιο ιδιαίτερα.
Τα έθιμα του Αγίου Γεωργίου στην Ελλάδα.
Βόνιτσα.
Με λαμπρότητα γιορτάζεται το έθιμο του Αγίου Γεωργίου στην Βόνιτσα. Καβαλάρηδες από όλη την περιοχή φτάνουν νωρίς το πρωί στο ξωκκλήσι που κτίστηκε προς τιμή του και καθ όλη την διάρκεια της λειτουργίας φέρνουν κύκλους γύρω από την εκκλησία όπως προστάζει η παράδοση.
Η γιορτή των καβαλάρηδων του Αη Γιώργη κρατάει πολλά χρόνια και είναι αλήθεια ότι πολλοί Βονιτσάνοι ζουν για την μέρα αυτή.
Η γιορτή των καβαλάρηδων του Αη Γιώργη κρατάει πολλά χρόνια και είναι αλήθεια ότι πολλοί Βονιτσάνοι ζουν για την μέρα αυτή.
Ξάνθη - Το έθιμο των "πεχλιβανίδων"
Στην Ξάνθη, στο δημοτικό διαμέρισμα Ολβίου, η ημέρα του εορτασμού του Αγίου Γεωργίουείναι γεμάτη από πολιτιστικά δρώμενα. Από το μεσημέρι μια ομάδα ντόπιων, κρατώντας τα παραδοσιακά όργανα νταούλι και ζουρνά, γυρνούν στις γειτονιές του χωριού, προσκαλώντας τους κατοίκους να παρακολουθήσουν του αγώνες πάλης. Νεαροί παλαιστές από διάφορα μέρη της βόρειας Ελλάδας, οι λεγόμενοι "πεχλιβανήδες", συγκεντρώνονται σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο και παλεύουν, χωρισμένοι σε ζευγάρια.
Φορώντας δερμάτινο παντελόνι, που το μαζεύουν μέχρι τα γόνατα και το δένουν σφιχτά στη μέση, παλεύουν μέχρι να ρίξουν κάτω τον αντίπαλο. Νικητής ανακηρύσσεται ο παλαιστής που θα καταφέρει να ρίξει τον άλλον, με τρόπο ώστε να ακουμπήσει την πλάτη του στο έδαφος ή αυτός που θα μπορέσει να κατεβάσει το παντελόνι του αντιπάλου του. Τα χρήματα που μαζεύονται από το κοινό, δίνονται "μπαξίσι" σε αυτόν που θα νικήσει. Το έθιμο λέγεται ότι αναπαριστά τη μάχη τουΑγίου Γεωργίου με τον δράκο και ήρθε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες της.
Φορώντας δερμάτινο παντελόνι, που το μαζεύουν μέχρι τα γόνατα και το δένουν σφιχτά στη μέση, παλεύουν μέχρι να ρίξουν κάτω τον αντίπαλο. Νικητής ανακηρύσσεται ο παλαιστής που θα καταφέρει να ρίξει τον άλλον, με τρόπο ώστε να ακουμπήσει την πλάτη του στο έδαφος ή αυτός που θα μπορέσει να κατεβάσει το παντελόνι του αντιπάλου του. Τα χρήματα που μαζεύονται από το κοινό, δίνονται "μπαξίσι" σε αυτόν που θα νικήσει. Το έθιμο λέγεται ότι αναπαριστά τη μάχη τουΑγίου Γεωργίου με τον δράκο και ήρθε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες της.
Νέο Σούλι Σερρών - "Δρακοκτονία".
Κάθε χρόνο στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου, στο Νέο Σούλι Σερρών γίνεται αναπαράσταση της νίκης του Αγίου στην πάλη του με τον δράκο. Δυο μαυροφορεμένες κοπέλες οδηγούν τη βασιλοπούλα, που σύμφωνα με το μύθο είχε κληρωθεί για να θυσιαστεί από το θηρίο, στην πλατεία του χωριού. Σε μικρή απόσταση τοποθετείται ένα ομοίωμα του δράκου. Αμέσως μετά καταφθάνει ο Άγιος Γεώργιος πάνω σε ένα λευκό άλογο και με το κοντάρι του σκοτώνει τον δράκο και σώζει την βασιλοπούλα και το χωριό. Ακολουθεί γλέντι με χορό, κρασί και παραδοσιακό φαγητό.
Λήμνος - Ιπποδρομίες.
Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένας αγαπημένος Άγιος των Λημνιών, για αυτό και τιμάται ιδιαίτερα στην Ανατολική Λήμνο. Πλήθος κόσμου συμμετέχει κάθε χρόνο στην αναβίωση του εθίμου τωνιπποδρομιών, που γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα στο χωριό Καλλιόπη και έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία. Προς τιμήν του Αγίου, οι κάτοικοι του χωριού ετοιμάζουν τα άλογα τους για τον αγώνα, ενώ οι καβαλάρηδες φορούν τιμητικά ένα κόκκινο μαντήλι στο λαιμό τους. Τη διοργάνωση αναλαμβάνει ο Αθλητικός Ιππικός Εξωραϊστικός Σύλλογος "Κέρος" Καλλιόπης, με τη συνδρομή του Δήμου Λήμνου.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας στις ιπποδρομίες συμμετείχαν δυο ομάδες, μια Χριστιανών και μια μουσουλμάνων, οι οποίοι σεβάστηκαν το έθιμο. Μόνο στον πόλεμο του ΄40 είχε σταματήσει το έθιμο για δυο χρόνια, καθώς δεν υπήρχαν νέοι στο χωριό για να αγωνιστούν. Στις μέρες μας, οι κάτοικοι της Καλλιόπης και άλλων γειτονικών χωριών, εκτρέφουν και προπονούν άλογα, αποκλειστικά και μόνο για να λάβουν μέρος στις Ιπποδρομίες του Αγίου Γεωργίου. Ο νικητής στεφανώνεται στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και βραβεύεται με ένα συμβολικό ποσό. Αμέσως μετά ανοίγει το χορό στο πανηγύρι που διοργανώνεται στην πλατεία του χωριού.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας στις ιπποδρομίες συμμετείχαν δυο ομάδες, μια Χριστιανών και μια μουσουλμάνων, οι οποίοι σεβάστηκαν το έθιμο. Μόνο στον πόλεμο του ΄40 είχε σταματήσει το έθιμο για δυο χρόνια, καθώς δεν υπήρχαν νέοι στο χωριό για να αγωνιστούν. Στις μέρες μας, οι κάτοικοι της Καλλιόπης και άλλων γειτονικών χωριών, εκτρέφουν και προπονούν άλογα, αποκλειστικά και μόνο για να λάβουν μέρος στις Ιπποδρομίες του Αγίου Γεωργίου. Ο νικητής στεφανώνεται στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και βραβεύεται με ένα συμβολικό ποσό. Αμέσως μετά ανοίγει το χορό στο πανηγύρι που διοργανώνεται στην πλατεία του χωριού.
Αράχωβα - "Πανηγυράκι".
Η Αράχωβα κάθε χρόνο, επί τρεις μέρες, γιορτάζει τον πολιούχο της Άγιο με το ξακουστό «Πανηγυράκι». Οι κάτοικοι της πόλης, κάθε ηλικίας, γιορτάζουν ντυμένοι με τις παραδοσιακές του φορεσιές, οι άντρες φορώντας φουστανέλα και οι γυναίκες τοπικά φορέματα. Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης πραγματοποιείται η λιτανεία της εικόνας του Αγίου Γεωργίου στους δρόμους της πόλης. Κωδωνοκρουσίες και κανονιοβολισμοί γεμίζουν την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα κλίμα ευφορίας.
Κατά τη διάρκεια των τριήμερων εορταστικών εκδηλώσεων, αναβιώνουν παλιά έθιμα, όπωςαθλητικοί αγώνες και πάλη. Τις εντυπώσεις κλέβουν οι γέροντες, οι οποίοι αγωνίζονται στηνανάβαση του ανηφορικού δρόμου πάνω από την εκκλησία. Στο τέλος της γιορτής στρώνεται ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή της εκκλησίας και το γλέντι "ανάβει" με τους παραδοσιακούς ρουμελιώτικους χορούς.
Κατά τη διάρκεια των τριήμερων εορταστικών εκδηλώσεων, αναβιώνουν παλιά έθιμα, όπωςαθλητικοί αγώνες και πάλη. Τις εντυπώσεις κλέβουν οι γέροντες, οι οποίοι αγωνίζονται στηνανάβαση του ανηφορικού δρόμου πάνω από την εκκλησία. Στο τέλος της γιορτής στρώνεται ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή της εκκλησίας και το γλέντι "ανάβει" με τους παραδοσιακούς ρουμελιώτικους χορούς.
Μετέωρα - Το έθιμο του Αϊ-Γιώργη του Μαντηλά.
Στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, αναβιώνει ένα ακόμη παμπάλαιο έθιμο το οποίο κρατά από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Είναι το πιο χαρακτηριστικό της περιοχής των Μετεώρων. Στην κάθετη πλευρά του τεράστιου βράχου που ορθώνεται πάνω ακριβώς από το Καστράκι υπάρχει η σκήτη του Αϊ-Γιώργη του Μαντηλά. Το πρωί της γιορτής του αγίου, στις 23 Απριλίου ή τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα αν πέφτει μετά, νέοι και μεγαλύτεροι από το Καστράκι, την Καλαμπάκα καιαναρριχητές από άλλες περιοχές της Ελλάδας, σκαρφαλώνουν με σχοινιά στον βράχο και κρεμούν στη σκήτη δεκάδες πολύχρωμα μαντίλια που τους δίνουν οι προσκυνητές που έρχονται να παρακολουθήσουν τη λειτουργία στο καινούργιο εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη στη βάση του βράχου. Τα μαντίλια που έχουν κρεμάσει την προηγούμενη χρονιά τα μαζεύουν και τα μοιράζουν για να γίνουν φυλαχτά.
Οταν τελειώσει η διαδικασία των μαντιλιών, οι αναρριχητές τραγουδούν από την εσοχή του βράχου όπου βρίσκεται η σκήτη πασχαλινά παραδοσιακά τραγούδια για τα Μετέωρα, που μπλέκονται με το Χριστός Ανέστη που ψέλνουν ο παπάς και ψάλτης κάτω, στο τέλος πια της λειτουργίας. Μετά την απόλυση, οι προσκυνητές παίρνουν «στάρι», άρτο και ένα κομμάτι από τα περσινά μαντίλια που κατέβασαν οι αναρριχητές και όλοι μαζί πάνε στην πλατεία στο Καστράκι και πιάνονται στο χορό με μουσική τη δική τους φωνή.
Το έθιμο πάει χρόνια πίσω, την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν ένας αγάς έκοβε ξύλα εκεί στη βάση του βράχου και τραυματίστηκε στο πόδι από το τσεκούρι του. Η γυναίκα του έδεσε με τη μαντίλα της το πόδι του άντρα της και, αν και μουσουλμάνα, ζήτησε τη βοήθεια του αγίου Νικολάου για να γιάνει. Και όταν ο άντρας της έγινε καλά, εκείνη αφιέρωσε τη μαντίλα της στον άγιο Νικόλαο. Από τότε επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο αυτό το έθιμο, χωρίς ποτέ να τραυματιστεί σοβαρά κάποιος από τους αναρριχητές.
Οταν τελειώσει η διαδικασία των μαντιλιών, οι αναρριχητές τραγουδούν από την εσοχή του βράχου όπου βρίσκεται η σκήτη πασχαλινά παραδοσιακά τραγούδια για τα Μετέωρα, που μπλέκονται με το Χριστός Ανέστη που ψέλνουν ο παπάς και ψάλτης κάτω, στο τέλος πια της λειτουργίας. Μετά την απόλυση, οι προσκυνητές παίρνουν «στάρι», άρτο και ένα κομμάτι από τα περσινά μαντίλια που κατέβασαν οι αναρριχητές και όλοι μαζί πάνε στην πλατεία στο Καστράκι και πιάνονται στο χορό με μουσική τη δική τους φωνή.
Το έθιμο πάει χρόνια πίσω, την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν ένας αγάς έκοβε ξύλα εκεί στη βάση του βράχου και τραυματίστηκε στο πόδι από το τσεκούρι του. Η γυναίκα του έδεσε με τη μαντίλα της το πόδι του άντρα της και, αν και μουσουλμάνα, ζήτησε τη βοήθεια του αγίου Νικολάου για να γιάνει. Και όταν ο άντρας της έγινε καλά, εκείνη αφιέρωσε τη μαντίλα της στον άγιο Νικόλαο. Από τότε επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο αυτό το έθιμο, χωρίς ποτέ να τραυματιστεί σοβαρά κάποιος από τους αναρριχητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου